Աշխարհը կանգնած է մեծ ճամփաբաժանի առաջ, որը պայմանավորված է մարդկության պատմության ընթացքը որոշող մի քանի պարադիգմերի հնարավորությունների սպառումով կամ այդ սպառմանը մոտենալով:

Տեսնես ո՞ր պետական գերատեսչությունը հոդաբաշխ բացատրություններ կտա տարբեր երկրներում մեր հանրապետության առաջին դեմքի (՞) հեծանիվ քշելու, իր և կնոջ հրապարակած ակնարկներով ու մեսիջներով լուսանկարների և դրանցում ազգային անվտանգության տեսանկյունից լուրջ վտանգ չտեսնելու կապակցությամբ: Կա՞ արդյոք նման պետական գերատեսչություն, որտեղ կասեն, որ դա ընդունված միջազգային պրակտիկա է, կիրառելի է ու բոլոր առումներով օքեյ է:

Էնպես եմ նախանձում այն մարդկանց, ում հոգում հայրենիքի համ չկա, ովքեր Կաչաղակաբերդի, Գանձասարի, Ամարասի ու Դեդո-Բաբոյի կորուստը համարում են որպես ցավալի դեպք ու անցնում առաջ, ապրում կյանքի նոր զգացումներով։

Աննա-Էրատոն մի քանի եսիմինչերի և եսիմում էր հավաքել կողքին՝ թե բա նրանք հանրային-հասարակական կյանքում, սոցիալական և մեդիա հարթակներում կարծիք ձևավորող և կարծիք ստեղծողներ են ում հետ ինքը «միսիպիսի» վիճակներով քննարկում է կրթությունը հասարակական կյանքի թրենդ դարձնելը:

Մի երևույթ էլ կա, քիչ նկատվող։ Ե՛վ ազգադավը, և՛ նախկին քսմտելիները դաշտ են բերում պրոքսի դեմքերի և խմբերի, որոնք ըստ երևույթին մեկ ծղրիրդի կյանք ունեն ու ընտրությունների հաջորդ օրը կորելու են։

Վերջերս բազմաթիվ դեպքեր եղան, երբ Երևանի մետրոպոլիտենի ԹելՍել-ի տերմինալները քաղաքացիներից ընդունում էին ուղևորափոխադրման գումարը, սակայն ուղևորատոմս չէին տրամադրում: ԹելՍել-ից պարզաբանում էին, որ տերմինալներում թուղթն է վերջացել:

Հիմա դուք կառուցում եք հավատքի անխախտ տունը:

Տե՛ր Հիսուս Քրիստոս, Աստծո կենդանի և հավիտենակա՛ն Որդի, լուսավորի՛ր մեր միտքը՝ հասկանալու Քո կենարար խոսքերը։

ՈՒ եթե կարճ, ապա ցանկացած մարդ, ցանկացած կուսակցություն, ցանկացած կարողություն պիտի զոհաբերվի, եթե դա է պահանջում պետության պահպանությունը...

Վարչապետ ունենք, աշխարհը չունի: Էքստրավագանտ մտքերով էքսցենտրիկ տիպար, աշխարհացունց խոսքերով խարիզմատիկ կերպար: